Babay kaibigan!

    Ito ang puno ng Baligang. Blackberry version ng pilipinas. May bunga na katulad ng sa Duhat at maaring  gawing alak at atsara. Tanging sa Pilipinas lamang matatagpuan at sa aming bakuran.

     Kasabay kong lumaki ang punong ito. 

This picture was first posted at http://edbuncaras.blogspot.com

     Pero, recently napansin namin na unti-unti nang sinisira ng kanyang mga ugat ang aming kungkretong bakod kaya napag-desisyunang putulin ang puno kasabay ng pagpapaayos ng ilang parte ng aming bakuran. 

       Labag man sa kalooban, mas pinili naming ipaputol na ang puno.

     Pero syempre, dahil nag-iisa lang ito sa compound namin, may mga seedling ako ngayong inaalagaan at hihintaying lumaki. Nang sa gayon ay makilala ng mga future members ng family ko ang punong kinalakihan ko.

The Baligang tree

This is last picture that I caught several days before this tree gone.

   Baligang tree is indigenous to the Philippines and is mostly found in the Bicol region. This is the first and unfortunately the of the Baligang tree last I don't know who planted this tree but I really thank him.

   It had been in our yard since the time my parents decide to stay here in Caloocan, 26 years ago (It was 6 years older than me) . My mother said it was from an old neighbor who gave her some fruits from Bicol. She thought it was a duhat (Which happens to look like baligang and sister-like of baligang, anyway.) So she planted the seeds near the stairs to give shed in the future.

   And I thank this tree. I grew up with this tree. When I was young, it serves as a shed for me and my friends in times when we like to play around when the weather really sucks. I never had a chance to climb up to this tree, but my brother was.

    Baligang's flower. I love how the flower looks like. It's like a ball of fur. In 2008, it started to bear flowers and on the following year, we saw its fruit for the first time. It's like a blackberry version of the Philippines. I had lost a lot of picture of this tree when my PC was infected by a virus. It's a good thing that I had posted some picture of the tree from my old blog site ed's copping board. 

    Last week, my father, though it was a sad (Very sad) decision, had to hire some men to cut down the tree. (I cried the night before that day.) It's trunk have been destroying the cemented fence near it. I suggested an earth balling, but they say it's going to be hard to do that idea because the area was too small for earth balling. 

   It was sad, but we had to say goodbye to each other. But the good news is we had seedlings and is perfectly standing still beside our papaya tree (which happens to be my new friend, anyway).

The front gate view

Picture was taken during siesta time

    This is the first thing I usually see everytime I open the gate every morning.  I really enjoy staring at this part of our compound area while all the children are playing very own Pinoy games.

Blur

    Blur. 

    Kapag nahamugan ang salamin, malabo ang repleksyon. Kapag mahamog, mahirap makita ang paligid. Kapag hindi ka nakapag-pungas ng mata sa pagka-gising, malabo ang tingin mo sa paligid. Parang blurred. Malabo. Ganyan ako araw-araw. Kahit mag-pungas pa ako ng mata ng ilang beses, malabo nang talaga ang mga mata ko.

    Mahirap magkaroon ng mga malalabong mata lalo na't nasa batang edad pa lamang. Pero wala naman akong magagawa kung unti-unting lumalabo ang paningin ko. Salamin lang ang inaasahan ko para makakita ng maayos.

     Astig daw. Astigmatism. In real life, cool maging astig! Pero astigmatism? Hindi cool.

    Last January 09, 2012, Monday, (kahapon lang) nagpagawa ako ulit ng bagong salamin. Tumaas ulit ang grado ng aking mga mata. Ito lang ata ang gradong hindi gustong makuha ng sinuman.

    Sa totoo lang,  masaya rin ang ganitong sitwasyon at naging advantage pa sa akin pagdating sa klase. Nang pumasok ako sa college ay mas lumabo pa ang paningin ko. Mas nahirapan akong makita ang paligid ko ng malinaw lalo na ang mga taong nasa paligid ko. Dahil dito, mas naging kumportable ako sa public speaking. Mas naging confident pa nga ako dahil sa ganitong sitwasyon dahil nagiging stutter ako kapag nakikita kong nakatingin ang maraming tao sa akin kapag nagsasalita.

    Hindi ko na rin kailangang iwasan ang mga mapanghusgang mata ng mga taong hindi sumasang-ayon sa mga pananaw ko sa buhay. Bakit ko iiwasan ang mga tingin nila? Hindi ko naman sila nakikita!

    Hindi ko man nakikita ng malinaw ang paligid ko, natutunan ko namang pagpahalagahan ang mga detalye sa mga bagay na nasa paligid ko--ang kulay ng mga halaman, ang mga hugis ng mga maliit na batong naii-stock sa sapatos ko habang naglalakad, ang hitsura ng mga snatcher na madalas kong nakakasabay sa jeep pauwi at kung anu-ano pa na hindi madalas ma-appreciate ng iba.

    Sa huli, masaya ako at feeling super blessed parin na hindi pa ako nabibigyan ng makapal na salamin. At sana kapag nakuha ko na bukas ang bagong gawa kong salamin, sana mas maraming bagay pa ang makita ko at maging lesson sa buhay ko.

"Gusto kong maging writer"

    Naalala ko, first year high school kami noon nang pabiro kong sabihin na "Gusto kong maging writer!" sa usapan namin ng mga kaeskwela ko at sa aming guro na si Bb. Ana. Pabiro lang iyon, wala sa isip ko talaga ang maging isang manunulat. Dala lamang ng pagiging mapag-biro at pag-paparinig sa isa naming kaeskwela na kasalukayang inaalayan ng dasal habang sinasapian ng kung ano mang ispirito.

    Hindi ko alam kong nananadya ang pagkakataon, pero, simula ng banggitin ko iyon ay nagsimula na rin akong magsulat ng mga kwento sa likuran ng mga notebook ko.

    Nagsimula ako sa mga horror stories. Tatlong tao lang ang naging taga-basa ko, mga masugid na taga-basa. Si Mhyco, Ella, at Clarissa. Inaabangan nila araw-araw ang mga sinusulat ko. Minsan wala raw dating. Minsan naman, sakto lang. At minsan, tsambang nakukuha ko na ring mapatayo ang mga balahibo nila sa kilabot.

    Pero hindi rin nagtagal, nawalan ako ng ganang magsulat.

    Nang maging 3rd year high school na kami, tinawag muli ako ng pagkakataon para magsulat. Sa pagkakataong ito, iba na ang taga-subaybay ko, at iba na rin ang tema ng isinusulat ko.

    Love stories. Nagsimula ako na magsulat ng mga love stories ng makabasa ako ng mga pocket book na ipinapahiram ng mga kaibigan ko sa akin. (Palibhasa kasi'y puro detective novels lang ang meron meron sa bahay.) Syempre, nakaka-inspire ang mga ganoong babasahin, kaya nainspire din ako na magsulat. Nagustuhan din naman ng mga kaibigan ko.

    Hanggang ngayon ay nagsusulat pa rin ako ng mga mala-novelang kwento. Sa pagkakataong ito, hindi lang horror at love stories, lahat na ata ng klase  ng kwento naisusulat ko na. Kaso naging ritwal ko na ata na simulan ang mga kwento ko sa likod ng notebook ko. Pabaliktad ko syang isinusulat--mula sa likod ng pahina hanggang sa marating ko ang harap ng notebook. Pero sa pagkakataon ding ito, wala na akong mambabasa, bihira ko na kasing ipabasa ang mga sinusulat ko sa mga bago kong kaibigan. 

    Kaya ang gusto ko ngayon ay hindi lang ang pagiging writer, gusto ko na rin na magkaroon ako ng maraming mga mambabasa.

    Kahit pabiro lang ang pagkakabanggit ko, sa mga oras na ito, gusto ko na talagang maging writer!