Usapang "Brown Out"

  Last day, bandang alas-singko y media ng hapon, biglang nag-brown out. 

  Nakaka-inis! Natural na reaksyon naman talaga ang mainis ant magalit sa ganoong pangyayari. Pero hindi nakakatuwa kapag nagba-brown out!

  Syempre, una sa lahat, mainit. Hindi gagana ang electric fan kung hindi ito dadaluyan ng kuryente.

  Walang telebisyon. Inaabangan mo ang paborito mong programa, drama, koreanovela sa oras na iyon nang bigla na lang mawawala ang supply ng kuryente! Tsk! Paniguradong isususmpa mo nanaman si *** kahit na wala siyang kasalanan at walang kinalaman sa pagkawala ng supply ng kuryente.

  Malas mo kung hindi mo pa nai-charge ang cellphone mo dahil inuna mo pa ang panonood ng paborito mong palabas.

  Malalanta ang tanim mo sa Farm Ville. Oh no! Kailangan mo na talagang mag-harvest paro hindi mo magawa dahil walang kuryente. Subukan mo kayang mangibang-bayan. Baka sakali, maka-level up ka na! Wag mo rin kalimutang paliguan ang alaga mong hybrid ng pusa at T-rex sa Pet Ville. 

  Pero kahit na hindi masaya ang pansamantalang kawalan ng kuryente, marami naman ito magagandang bagay na maihahatid sa sino man.

  Kapag hapon na ay hindi parin naibabalik ang supply ng kuryente, madalas ang mga matatanda ay nag-uumpukan sa isang lugar kung saan maari nilang mapag-usapan ang mga bagay-bagay na nangyayari sa kasalukayan katulad ng kung sino ang bagong jowa ni ***, o kung anong brand ng bagong second hand na T.V. ang nabili ni ***. Madalas nag-uumpukan din ang mga chismosa para mapag-usapan ang dumo-dobleng  bilbil ni Pepay.

  Bukod sa mga matatandang nagpapalitan ng kuro-kuro, karamihan ay mga batang nag-hahabulan ang makikitang naglalaro habang sinasaway ng mga matatandang nag-uumpukan. Sa totoo lang, masaya talaga ang mga ganoong tagpo. May naghahabulan, naglalaro ng goma, bato-bato-pik!, pitik-bulaga, langit-lupa, mataya-taya at iba pa. Ang iba, nagtatakutan, minsan pa nga ay nagkakasakitan na dahil sa pagka-pikon at kainisan sa kalaro. Pero parte pa rin iyon ng laro na di talaga maiiwasan.

  At kung Madilim na at ganap ng gabi, mdalas na mas marami pa ang nasa labas ng kanilang bahay. Dahil bukod sa mainit sa loob ng bahay, mas marami pang pwedeng mapag-usapan kapag sumasapit na ang dilim.

  Mas napapaganda ang usapang kababalaghan. Madalas mga kabataan ang may interes sa ganitong usapan na sasabayan pa ng bonggang reenactment na ikakatakot naman sa huli ng mga nakikinig sa tagapag-kwento. May mga bata din na sasabay sa pakikinig at sa kalagitnaan ng kwentuhan ay hihihwalay sa umpukan at gagawa ng sariling kwento na ibabahagi sa mga kalaro. Malalaman mong nagtagumpay sya sa pananakot kung maririnig mong nagsisigawan na ang mga kaibigan nya habang tumatakbo-kasama sya!

  At sa iba naman na hindi madalas makihalubilo sa mga kapit-bahay(na katulad ko), madalas na nasa likod bahay at pinagmamasdan ang malawak na kalangitan, pinipilt basahin ang mga constellations at hinahanap kung nasaan ang big dipper, little dipper,  yung kite, pati na rin yung zodiac nya. At kung suswertehin (katulad ko na nakatira sa mala-probinsyang settings ng bahay) ay maari ka pang makakita ng mga alitaptap na nakakamanghang panoorin habang lumilipad. Pati na ri ang mga gamo-gamung nagliliparin at pumapalibot sa kandila o lamparang nagsisilbing liwanag sa gabing malamig. Tuwing brown out mo rin lang malayang magagawa ang shadow puppetry na susubok sa kakulitan ng mga bata at pati na ri ng matatanda. 

  Ang iba naman ay idinadaan sa pagkain para mapalipas ang gabing walang kuryente. Maraming tumatambay para makipag-inuman. Pagkatapos ng inuman, umaatikabong aksyon na ang magaganap dahil sa kalasingan. Ang iba naman, kahit brown out na, magpapatugtog parin ng bagong bili nilang IPod o MP3.

  Pero brown out pa rin.

  Kaya ang iba ay mapipilitan nang umuwi sa kanya-kanyang bahay para magpahinga o maghanda ng hapunan.

  Ang iba naman ay maghahanda na sa pagtulog. Mainit at malamok pa.

  Minsan mas nakaka-inis ang ganitong tagpo, yung ang tagal-tagal mo nang naghintay sa pagbabalik ng supply ng kuryente, nai-report mo na't lahat. . .

  Kanina pa pala bumalik ang supply ng kuryente, nakalimutan lang pala ni tatay i-on yung fuse box ng bahay! Naku, naku, naku! Tatay talaga!

May makakagawa pa ba ng gawain namin noon???

  Noon, di pa uso ang MP3, MP4, IPods, PSP, Farmville,  at kung ano-anong mga gadgets at On-line gaming na pinagkakaguluhan ng mga kabataan ngayon. Pero syempre, hindi ko rin naman masasabi na hindi ako isa sa mga nahuhumaling sa mga makabagong teknolohiyang patuloy sa paglaganap hanggang sa ngayon. Sa katunayan ay hindi kumpleto ang taon ko kung wala akong bagong gadget. Kahit na maliit, basta't bago ay pagpupursisgihan kong magkaroon. Kung tutuusin ay maliit na halga lamang ang nailalaan ko kung ikukumpara sa mga may kayang kabataan na may kakayahang magkaroon ng multiple gadgets sa bahay, at hindi rin lang naman mga kabataan ang nahuhumaling dito kundi pati narin ang mga mas nakakatanda.

  Pero kung iisipin mo, hindi ba't wala namang ganito noon? Kung meron man, Mga may kaya lang ang makabibili.

  Noong nakaraang araw, dahil sa init ng ulo ng aking mga magulang ay nautusan kaming mag-linis ng boung bahay. Habang naglilinis ay nakakita kami ng mga lumang litrato noong kami ay mga bata pa. Naalala ko tuloy ang mga panahon na hindi pa kayang bilhin ng mga pangkaraniwang pamilya ang mga gadgets na kinababaliwan ni neneng at totoy ngayon.

  Noon, paboritong past time ng mga batang babae(sikat din sa mga batang lalaki) ang mga cut-outs na paper doll at para mapaganda ang paraan ng pag-lalaro, bibigyan nila ito ng kanya-kanyang pangalan at gagawan ito ng kwento. Magandang paraan iyon upang mapalawak ang imahinasyon ng bawat naglalaro. Syempre, hindi kumpleto ang laro kung walang mga kaibigang kasama, kung kaya't nagkakaroon ng interaksyon sa ibang tao ang mga bata noon. Sa mga lalaki naman ay bidang-bida ang mga laruang may remote control katulad ng laruang kotse, robots, laruang eroplano. Minsan pa nga, ang siste ay hahabulin ng mga kalaro ang laruan habang tuwang-tuwa sa pag-kontrol ang batang may-ari ng laruan.

  Usong-uso noon ang mga Larong Pinoy na madalas ay nilalaro ng mga bata sa mga bakanteng lote o sa mga kalsada. Pinaka-paborito namin noong laro ay piko. Ito yung laro kung saan ang bawat kasali ay may kanya-kanyang hawak na bato na tinatawag pato. Kailangan mong gumuhit ng malaking parihaba sa sahig at hahatiin ito sa anim. Nakakatuwa ang larong ito dahil bukod sa panalo ka sa laro ay may bahay ka pa! Hindi ito yung literal na bahay na napapanalunan sa mga game show, ito yung bahay na guguhit ka ng kung ano mang nais mo sa loob ng hinating malaking parihaba.

  Mayroon ding mga laro na kinakailangan ng malakas na resistensya katulad ng habulan, agawan base, patintero, at batuhang bola (/batuhan ng bola/ mas kilala na ngayon bilang DODGE BALL).

  Kung sawa at pagod na sa mga nakakapagod na laro ay babalingan naman ng mga bata ang mga punong hitik na hitik sa bunga sa mga panahon ng tag-init. Natural na ang mga tagpong namumula sa galit ang mga kapit-bahay sa mga batang nagpupumilit na manungkit ng bunga ng mangga o kamiyas. Matapos na mahuli ng may-ari ay kakaripas ng takbo at uumpisahan na ang piyesta na ikakangiwa ng mukha ng mga bata sa dahil sobrang asim ng mga napitas. Kung wala namang puno ng mangga o kamiyas ay pag-iinteresan naman ang puno ng alateris ng kapit-bahay. Padating naman sa punong iyon ay wala nang magrereklamo maliban na lamang sa mga nanay na mag-iinit ang ulo dahil sa pantal na aabutin ng bata mula sa mga langgam na kakagat sa kanya o sa pilay na aabutin mula sa pagkabagsak sa puno.

  Simpleng mga bagay noon na bihira na lamang makitang ginagawa ng mga bata ngayon. Dahil bukod sa wala nang bakanteng loteng mapag-lalaruan at punong maaaring akyatan, mahirap na rin makahanap ng batang may interes na maglaro pa ng mga ganitong gawain dahil sa dami ng umaagaw sa kanilang atensyon at ang mga dating gumagawa ng mga gawaing ito ay natutulad na rin sa kanila.

  Kaya ang madalas kong naitatanong:
  May makakagawa pa kaya sa mga kabataan ngayon ng mga bagay noon???